Skip to main content

Elk jaar trek ik er in de lente op uit om te genieten van de cultuur, de diversiteit en het genot dat de Verenigde Staten heet. Als ik het hele jaar elke ochtend de deur opengooi zoals de deur van mijn iets te krappe camper, kan mijn leven niet meer stuk. Met een glimlach van oor tot oor zwaai ik naar buiten als John Travolta in zijn hoogtijdagen.

De heerlijk lange dagen, de temperatuur en de vrijheid die ik beleef als ik rondtrek door het mooiste land van de wereld. Man. Zelfs de abominabele smaak van de Amerikaanse koffie lokt me niet uit dit hoofdstuk van mijn eigen jongensboek. Dat de hamburgers even groot zijn als de handen van Shaquille O’Neal en de gezondheid van de gemiddelde Amerikaan aandoet als een walrus op het droge doet mij op dat moment even niks. Nee. Vanaf het moment dat het vliegtuig de bodem aantikt laten mijn vrouw en ik ons sturen door het onverwachtse en onberekenbare. In het onbekende ontstaan de mooiste herinneringen.

Net als de natuur kan Amerika naast indrukwekkend mooi, ook verschrikkelijk hard zijn 

Naast prachtige, positieve dingen zien we door deze manier van reizen ook de rauwe randen en teleurstellingen die bij het leven horen. Zo reisde ik vlak na orkaan Katrina door het rampgebied. De overwegend zwarte bevolking in dit gebied werd reddeloos verloren aan het lot overgelaten. De verantwoordelijke instanties hebben geen enkel vangnet voor deze mensen. In het land waar de eenling boven de gemeenschap gaat, is de behandeling en de nazorg die je krijgt volledig afhankelijk van de hoogte van je bankrekening.

Daarom ben ik elk jaar geraakt door de ervaringen van de reis, maar ook enorm blij wanneer ik weer voet op Nederlandse bodem zet. Door dit dubbele besef voelt de lente elk jaar als een zegen. Niet alleen op persoonlijk vlak, maar ook binnen mijn vakgebied. Goed gebruind besef ik elk jaar opnieuw dat wij de handjes mogen dichtknijpen met de gezondheidszorg in ons land.

De intense gesprekken die we in Nederland voeren tussen zorgverzekeraars en huisartsen is slechts de invulling van een verder goed geregelde zorgverlening. Dat betekent niet dat we tevreden achterover mogen leunen in het breekbare zonnetje. De lente biedt nieuwe perspectieven, maar zonder inzet en de stellige overtuiging dat het nog beter moet, zal elke volgende lente minder zonnig worden.

De strakke luchten in april voorspellen een glorieuze nieuwe pagina in mijn real life Roadtrip-jongensboek. Het Nederlandse zorgstelsel strijdt nog altijd om de nummer 1-positie in de wereld. Het is een mooie lente.